Een paar weken geleden vroegen we aan jullie je moedigste verhalen te vertellen om zo kans te maken op één van de drie kaarten voor de uitverkochte Dag van de Coach 2018.
Over Dag van de Coach 2018: Het thema van dit jaar is MOED. Moed biedt kracht en hoop in confrontatie met pijn, tegenslag, onzekerheid en angst. In alle gevallen gaat het over het nemen van risico’s over de grens van je comfortzone. Daarbuiten speelt lef zich af. Buiten de comfortzone speelt ook het coachtraject zich af. Dit vraagt lef, zowel van de coachee als van jou als coach. Durf je het aan?
We hebben prachtige reacties en verhalen ontvangen! Daarvoor bedankt, erg leuk en mooi om te lezen. Toch hebben we moeten loten, en daar zijn drie winnaars uitgekomen. Lees hier hun reacties:
· Antoinette Moraal – Het begon in 2007, out of my comfortzone…MOED heb ik gehad om me in te schrijven voor de coachopleiding bij ‘de Alba’, deze te volgen en een eigen coach praktijk te starten. In 2013 ben ik naar een conferentie in Engeland geweest waar ik me bewust werd en werd bepaald dat mijn kennis en ervaring als coach een bijdrage zou kunnen leveren aan de transitie van vrouwelijk leiderschap. Het moest ANDERS! Ik had daar specifieke ideeën bij en zag dat wat ik wilde, nog niet bestond. Daarop heb ik mijn stoute (berg)schoenen aangetrokken en besloten om Move Your Mountain (www.moveyourmountain.nl) op te richten. Daar was MOED voor nodig… Inmiddels hebben er in de afgelopen 4 jaar honderden vrouwen in de Zwitserse bergen transitie gemaakt in vrouwelijk leiderschap. Out of comfortzone & life changing. Volgend jaar vieren we ons lustrum met Move Your Mountain. Dankbaar en op naar een nieuw avontuur!
· Mireille Vaal – Bijna waar ik zijn moet. Half augustus 2017 lag ik in mijn huis te herstellen van een aanval van de ziekte die ik sinds 2015 “heb” en die mijn zenuwweefsel aantast. Ik besefte me op dat moment, heel pijnlijk, dat terugkeer naar mijn werkplek niet meer mogelijk was. Steeds geprobeerd weer te komen waar ik vandaan kwam, die topfitte, stoere Mireille die alles aan kan. Maar ik wist daar en dan dat dat niet meer ging lukken. Ik moest de handdoek in de ring gooien, het voelde als een nederlaag en ik was er allesbehalve gelukkig mee. Nu ben ik wel opgevoed met het adagium dat er altijd weer een andere weg is. Dus liggend in mijn bed bedacht ik me: oké, dit gaat ‘m niet meer worden: hoe nu verder? Al mijn banen passeerden de revue, vanaf m’n allereerste functie in 1995 tot nu. Wat vond ik leuk? Wat kon me gestolen worden? Waar floreerde ik? Wat kostte me amper moeite maar bracht me veel plezier? Na twee weken ronddraaien in m’n kleine, stille wereldje wist ik zeker dat de een-op-een-gesprekken die ik had gevoerd met studenten, alumni, medewerkers en klanten me het allermeeste plezier hadden opgeleverd. Meer daarvan! – besloot ik. Maar met het oog op nog meer ziekte wilde ik nadenken over de verre toekomst. Wat als ik helemaal thuis kwam te zitten, ooit, en ik had niets meer te doen? Niets doen komt in mijn woordenboek niet voor, dus dat zag ik als een toekomstig schrikbeeld voor me. Ik vertelde mijn leidinggevende over mijn plannen: richting het coachen, en starten met een opleiding! “Joh”, zei ze zorgzaam, “zou je niet eens eerst gewoon helemaal gaan herstellen?”. Ze had een punt. Een groot punt. En waar ik normaliter zulk soort zinnige tegenwerpingen zeker tot me zou hebben genomen, ging ik nu met m’n kont tegen de krib. Mijn besluit stond vast: ik zou beginnen met een coach-opleiding, niet láter maar nu, en oriënteerde me op het aanbod. Na een bezoek aan de info-avond van Alba-academie wist ik het zeker: dit wil ik! Ik moest nog aardig wat werk verzetten om de goedkeuring van m’n werk op tijd rond te krijgen maar eind september kon ik toch starten.
Ik ben redelijk tevreden over de keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt. Ik ga niet over één nacht ijs, denk goed na, wik en weeg. De keuze voor de opleiding tot coach heb ik – gezien binnen het licht van mijn keuze-traditie – halsoverkop gemaakt. Het voelde goed. Ik wilde het. Ik regelde het. Ik ging het doen! En hoewel ik bang was voor een te snel besluit (want anders dan anders, en ik was nog niet terug op krachten, daarin had mijn leidinggevende meer dan gelijk), is er, zo weet ik nu, geen besluit zo goed geweest als mijn keuze voor deze opleiding. In mijn persoonlijke ontwikkelplan kwam wel één ding bovenaan te staan: hoe ga ik om met mijn ziekte en de gevolgen daarvan? Want dat die erin had gehakt was wel duidelijk. Vooral het besef dat het leven niet maakbaar is, hoe hard en hoe graag je dat ook wilt. Een lesje Nederigheid voor me, dat zeker.
Afgelopen november kreeg ik te horen dat mijn lijf niet meer “goed genoeg” was om betaalde arbeid te verrichten. Niet voor eventjes, maar tot aan m’n pensioengerechtigde leeftijd. Auw. Hoewel ik echt wel wist dat mijn lijf schade had opgelopen, had ik nog altijd mogelijkheden gezien om daar toch mee aan de slag te blijven. En met plezier, want ik werk graag. Wat ik had verwacht voor de toekomst diende zich sneller aan dan ik had gedacht. Het heeft tijd gekost om dat te verwerken. Van een zeer actief iemand kwam ik ineens thuis te zitten. “Neem een hond, dan moet je er wel op uit!” opperde docent Maarten. Wat betekende dit bovendien voor de opleiding die ik was gaan volgen? Waarom dééd ik het dan nog? Daarover heb ik veel nagedacht. Over zin en onzin. Over betekenis geven aan de dingen die je onderneemt, waar je voor kiest. En ook hiervoor gold: er is altijd een weg….
Een paar maanden geleden kwam, na lange tijd van afwezigheid in mijn leven, een oude bekende op mijn pad. Ze sprak over haar vrijwilligerswerk voor vluchtelingen die hun weg zoeken in de Nederlandse samenleving, en hoe die behoefte hadden aan coaching. Of ik daar niet een bijdrage aan wilde leveren? Ze hadden behoefte aan professionals, maar er was geen budget om die binnen te halen. Het klonk me als muziek in de oren. Hoe fijn moet het zijn om mensen te begeleiden die door omstandigheden hun land ver herkomst terecht zijn gekomen in een land waar ze de gewoonten niet kennen, maar waar ze dolgraag wortel willen schieten, willen werken, bouwen aan hun toekomst. Daaraan bijdragen zou ik een eer vinden, en na het afronden van mijn opleiding meld ik me meteen aan.
Inmiddels ben ik druk bezig met het studeren voor mijn examen. Valt niet mee; de elasticiteit van m’n hersenen is met de jaren niet beter geworden, zeg maar. Maar ik geniet met volle teugen. Dat ik dit mag doen. Ondanks, of misschien zelfs wel dankzij de ziekte in mijn lijf. Ik voel me dankbaar dat dit alles mijn weg heeft gekruist. Ik heb 16 prachtige, moedige mensen leren kennen die samen met mij hun eigen pad bewandelden. Lief en leed gedeeld. Vriendschappen gesloten. Mijn rijkdom is groot. Ik heb m’n zegeningen geteld en het zijn er vele.
Terwijl ik dit alles opteken, ruist naast me de rustige ademhaling van m’n hondje Bram. Hij woont bij me sinds 5 dagen. Over een schutting gegooid, een paar maandjes oud, ergens op een Grieks eiland. Ongewenst. Z’n fotootje op de website deed me, opnieuw halsoverkop, besluiten hem naar Nederland te halen. Na een week quarantaine mocht ik hem ophalen. Hij is bang voor alles, maar klein als ie is mag ik ‘m toch begeleiden en begint z’n staartje steeds meer te kwispelen. We komen er wel, Bram en ik. Bløf schreef ooit een prachtig lied: Bijna waar ik zijn moet. En zo is het. Ik ben bijna waar ik zijn moet. Bíjna waar ik zijn moet. Bijna op mijn plaats, die ruimte is van mij. En mocht ik het niet halen, dan was ik toch dichtbij. Want ik ben bíjna waar ik zijn moet….
· Monique Schlösser – Drie jaar geleden heb ik mijn bedrijf met als core-business teamcoaching en individuele coaching na 7 jaar heel bewust een naamsverandering gegeven. Mijn trouwe zakenpartner en maatje sloeg een andere weg in omdat het ondernemerschap hem te veel onrust gaf. Ik kwam toen op een persoonlijke kruising te staan: hoe nu verder?? Ik besloot zelf wel met het bedrijf verder te gaan, hetgeen echt wel enige moed en durf van mijzelf vroeg: maar als je kernwaarden: lef, lol en passie zijn, is dit de juiste weg! Om dit te bekrachtigen veranderde ik mijn bedrijfsnaam naar MOED. Tot op de dag van vandaag ben ik trots op mijzelf deze stoere stap genomen te hebben.
De Dag van de Coach 2018 vindt plaats op 31 mei te Ede.
Comments are closed.