Annemieke Wijngaards is oud-student van Alba-academie. Ze neemt ons mee in het proces dat ze doormaakte en de impact die de opleidingen bij Alba-academie op haar gehad hebben en nog steeds hebben. Als coach én als mens.
Ik deed de 2-jarige opleiding bij Alba-academie. In 2014 haalde ik mijn diploma. Wat ik vooraf niet kon bevroeden, is dat alles waarover ik leerde zo’n geweldige doorwerking had. Het vormt een houvast om steeds een slag te verdiepen. Elke keer met de deuren van mijn hart naar binnen toe geopend. Gelukkig blijf ik groeien.
Inmiddels werk ik in mijn eigen praktijk. Ik heb mij toegespitst op het coachen van vrouwen tussen dertig en vijftig jaar die meer rust willen ervaren in het leven met zichzelf en met de mensen om hen heen.
De vertraging
Ik ging wel eens met mijn aandacht naar mijn diepste. Daar voelde ik een duistere, verlaten, grijze ruimte. De lucht was er koud.
De ruimte heeft grote, hoge ramen op een rij, verdeeld in kleine raampjes. De ramen kierden. Er kwam wind door naar binnen. Grote, dunne, grijswitte gordijnen waaiden er langzaam en verlaten heen en weer.
Doordat ik er steeds weer terugkwam, werd het wat meer vertrouwd: de stilte, de leegte. Daarmee werd het er minder stil en minder leeg.
Een vertraging van meer dan dertig jaar.
Ik begon licht in de ruimte te maken; ik stak een kaars aan. Die zette ik vlak bij het grote raam in de hoek. Ik wilde het er behaaglijk maken. Ik houd van kaarslicht. De kleur, de warmte en de beweeglijkheid van het licht. Het maakte al verschil.
Plots schrok ik.
De gordijnen deinden op de wind, rakelings langs de vlam van de kaars.
Die kaars moest daar echter van mij staan. Dát was de enige juiste plek.
Langzaam begon ik mijn diepte te vertrouwen. Er komt geen brand.
Mijn bezieling was er altijd al. Ik had mezelf geleerd haar te verstoppen.
Inmiddels heeft dat diepste leven gekregen. Het is er aangenaam. Daar kom ik graag. Ik richt me op de kaars. De kleur, de warmte en de beweeglijkheid van het licht.
De verlatenheid is veranderd in een stilte die ik prettig begin te vinden.
Kan ik er landen?
Tien jaar later blijkt de vertraging een afscheid van wat zorgvuldig is opgebouwd.
De vloer is in wording. Warm gekleurd hout. Het geeft een kruidige geur.
Ik heb dieprood fluweel in mijn hand. Ik aai de stof en houd het dicht tegen me aan. De diepe rode kleur weerkaatst in mijn gemoed. In mijn diepte voel ik zo veel leven.
Ik had mijn tijd nodig om te leren dat het klopt wat ik doe. Ik had de afstand zó zorgvuldig opgebouwd. Nu laat ik stapje voor stapje licht komen in mijn diepste diepte.
Geen wonder dat het zo lang duurde. Ik kijk om naar waar ik vandaan kom. Ik heb alles gepakt wat ik nodig had. Ik doe het goed. Alles klopt. Het was geen gebaande weg. Ik heb mijn pad zelf gekozen, ik heb gevoeld wat ik moest doen. Ik heb ernaar geluisterd. Zorgvuldig, op mijn eigen manier. Dit ben ik.
Ik zie dat er iets is veranderd. De traagheid, de secuurheid die zo onmiskenbaar bij mij hoort, is mijn signatuur geworden. De vertraging in alles wat ik deed en wat een ander altijd sneller zou doen, hoort bij wie ik ben en hoe ik kwam waar ik nu ben. Ik sta stil bij ogenschijnlijk onbelangrijke details, waar een ander aan voorbij snelt. Die details zijn voor mij onmisbaar bij het maken van beslissingen en het kiezen van de richting.
Ik wil steeds liever vertellen. Ik wil mijn verhaal delen met wie het wil horen, mensen ermee op gang brengen, hen verbinden. Een stukje van de wereld mooier maken.
Het duurde even en nu is het tijd. Van binnen zet ik de ramen open. Alsof er van die mooie planten groeien. Waar je op een mooie dag – het hoeft niet eens een zonnige te zijn – bij een lichte bries langs loopt en waar je zo fijn subtiel wordt opgewekt door de rijke geur van lavendel en kamperfoelie.
Waterdruppels vallen op de groene blaadjes en in de warme, natte, geurende aarde. De pracht van kleuren die recht je ziel in gaan. Kleuren die je dag in één klap vullen met rijk gevoel van leven. In het licht van de draaiende zon. Precies goed. Niet te fel en warm genoeg.
In het midden van het tuintje staat een bankje, gemaakt van een dikke boomstam. Vlakbij het open raam van mijn diepte. Tegen de grote boom. De stam heeft precies zo’n vorm waar je lekker in kunt zitten. Er liggen kleurige kussens op om tegenaan te zitten of om vast te houden. Binnen zingt iemand. Haar warme, fluweelzachte stem danst door het open raam naar buiten. Daar kun je je stil tussen de bloemen laten meevoeren. Meedelend in de warme liefde van mijn diepste diepte.
Annemieke Wijngaards, december 2018. Lees meer over Annemieke op deze website.
Comments are closed.